حریم حفاظتی چاه

تعیین حریم حفاظتی برای چاه های شرب، روش موثری جهت حفاظت و مدیریت منابع تامین کننده آب می باشد.

حفاظت کیفی از منابع آب زیرزمینی شهرها که برای تامین آب شرب استحصالی از چاه ها نقش دارند، امروزه از مسئولیت ها و دغدغه های فکری متولیان تامین و توزیع آب شرب کشور محسوب می شود.

از آنجایی که بیشتر آلاینده ها بطور مستقیم یا غیرمستقیم از سطح زمین وارد سیستم آب زیرزمینی می شوند، انتخاب یک روش مناسب به منظور حفاظت از منابع آب زیرزمینی میبایست دربرگیرنده تعیین نواحی تامین کننده آب برای چاه های شرب و سپس اعمال محدودیت های کاربری اراضی و حفاظتی در داخل این نواحی باشد.

ناحیه تسخیر یا ناحیه مشارکت (Capture Zone or Zone of Contribution)

محدوده ای از آبخوان که آب مورد نیاز یک چاه در حال پمپاژ را تامین نموده و آلاینده ها از طریق آن می توانند وارد سیستم آب زیرزمینی شده و نهایتا به چاه برسند، ناحیه تسخیر یا ناحیه مشارکت نامیده می شود.

در شرایط طبیعی ناحیه تسخیر به فاصله اندکی از پایین دست هیدرولیکی چاه شروع شده و به سمت بالادست جریان آب زیرزمینی و تا مرزهای هیدرولوژیکی توسعه می یابد.

بیشتر بخوانید:آیا نفوذ عمقی آب آبیاری باعث تغذیه سفره های عمیق آب زیرزمینی میشود؟

حریم حفاظتی چاه (Wellhead Protection Area)

در کاربردهای عملی معمولا قسمت بالادست ناحیه تسخیر را توسط معیار زمان حرکت (Time of Travel) محدود می کنند و در واقع، تنها بخشی از ناحیه تسخیر را که در آن ذرات آب یا آلاینده در طی زمانی مشخص به چاه خواهند رسید را در نظر میگیرند و به آن، حریم حفاظتی چاه می گویند.

اندازه و شکل حریم حفاظتی چاه به ویژگی های هیدرولیکی مواد تشکیل دهنده آبخوان، میزان برداشت از آبخوان، فاصله از منابع آبی مجاور، مرزها و جهت جریان آب زیرزمینی بستگی دارد.