در سال ۹۷ هیچ اتفاق خوبی در حوزه آب برای کشور نیفتاده است. البته تلاش هایی برای تغییر الگوی کشت و کشاورزی، توسعه گلخانه ها و آبیاری قطره ای انجام گرفته است، اما کافی نیست. بارندگی های سال های اخیر از میانگین ۵۰ سال کشور به نسبت قابل توجهی پایین تر است؛ اما متأسفانه به هر کسی اجازه می دهیم، در هر مکانی که می تواند هر محصولی را بدون توجه به میزان آب مورد نیاز برای کشت آن بکارد و در صورتی که نتوانست به فروش برساند دولت از جیب مردم خسارت آن را پرداخت می‌کند.
اقدامات مدیریتی منابع آب در این سال ها چشمگیر نبوده است، امیدواریم با تهیه و اجرای سند آمایش آب بسیاری از مشکلات این حوزه کاهش پیدا کند. ۸۰ درصد جمعیت کشور های دنیا در کنار سواحل سکونت دارند، پراکندگی جمعیت در کشور ما توازن خوبی ندارد و تراکم جمعیت در سواحل به دلیل نبود صنایع به شدت پایین است.
ما فقط در بیابان های کشور کار می کنیم و تمام صنایع آب بر را در مناطق خشک و کم آب مستقر کرده ایم. مطالعه و بررسی طرح انتقال آب دریای خزر به استان سمنان در حالی در بودجه سال ۹۸ تصویب شد که با مخالفت شدید نمایندگان استان های شمال کشور همراه بود.
بیشتر بخوانید:انتقال آب خزر به فلات مرکزی ایرانانتقال آب دریا برای دولت به ازای هر مترمکعب حدود ۱۵ هزار تومان هزینه دارد؛ اما با اعمال یارانه دولتی و از جیب مردم برای صنایع آب بر با نرخ هر متر معکب ۵۰۰ تومان خواهد بود. اما چرا باید دولت زیر بار این هزینه سنگین برود؟ چرا صنایع آب بر باید در مناطق خشک و کم آب کشور تأسیس شوند؟
معتقدم طرح های انتقال آب برای گسترش صنایع به هیچ عنوان صحیح نیست. صنایع آب بر تنها باید در کنار سواحل و در مناطق پرآب احداث شوند. متأسفانه در استان های شمالی چون گلستان که دارای منابع آبی گسترده ای است هیچ صنعت بزرگی وجود ندارد، اما بزرگترین صنایع ملی در استان های کم آب مرکزی و بیابانی احداث شده است. متأسفانه ما در مقابل کار های اصولی به راحتی عقب نشینی میکنیم، اجرای سند آمایش آب نیازمند یک جراحی عمیق در بدنه کشور است و البته درد آن را همه باید تحمل کنیم تا اشتباهات گذشته جبران شود.
عضو کمیسیون کشاورزی مجلس